Coraz więcej pracodawców staje dziś przed pozornie prostym, lecz w praktyce zaskakująco złożonym problemem: jak sformułować nazwę stanowiska w ogłoszeniu rekrutacyjnym, by była zgodna z zasadą neutralności płciowej. Dylemat ten nie wynika jednak z obowiązujących przepisów prawa pracy – te bowiem nie nakładają jednoznacznego obowiązku stosowania form językowych uwzględniających płeć adresatów. Mimo to presja społeczna i kulturowa, a także sygnały płynące ze strony części instytucji publicznych czy środowisk akademickich, skłaniają do refleksji nad rolą języka w rekrutacji i potencjalnym ryzykiem dyskryminacji.
Paradoksalnie to nie sektor prywatny, lecz administracja publiczna może mieć najwięcej trudności z dostosowaniem się do postulatu neutralności. To właśnie tam zakorzenione są tradycyjne, zmaskulinizowane formy nazw stanowisk, często uświęcone regulaminami i aktami organizacyjnymi. Tymczasem w tle pojawia się pytanie o sens i zakres ewentualnych nowych obowiązków pracodawców, skoro zakaz dyskryminacji – także na etapie rekrutacji – wynika już wprost z Kodeksu pracy.
Celem niniejszego artykułu jest analiza, czy i w jakim zakresie obowiązujące przepisy prawa pracy wymagają stosowania neutralnych płciowo nazw stanowisk w ogłoszeniach rekrutacyjnych. Przedstawione zostaną zarówno aspekty normatywne, jak i praktyczne wątpliwości związane z tym zagadnieniem, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji w administracji publicznej.

Ustawa z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U. z 2023 r. poz. 1342, ze zm.) stanowi podstawowy akt prawny regulujący zasady funkcjonowania Agencji Mienia Wojskowego (AMW) – instytucji wykonującej zadania w zakresie gospodarowania mieniem zbędnym dla potrzeb obronności państwa, przekazanym przez jednostki organizacyjne resortu obrony narodowej oraz inne służby mundurowe.
W obliczu dynamicznych zmian geopolitycznych, modernizacji Sił Zbrojnych RP oraz rosnących potrzeb infrastrukturalnych i logistycznych państwa w obszarze bezpieczeństwa, ustawodawca zdecydował się na nowelizację szeregu przepisów ustawy o AMW. Celem zmian jest nie tylko usprawnienie działalności Agencji i zwiększenie efektywności zarządzania przekazanym mieniem, ale również doprecyzowanie kompetencji oraz wzmocnienie mechanizmów kontroli i nadzoru nad jej działalnością.
W niniejszym artykule przedstawione zostaną najważniejsze zmiany wprowadzone do ustawy – zarówno poprzez nowelizację istniejących przepisów (m.in. art. 1, art. 6, art. 7, art. 43, art. 47, art. 54, art. 57), jak i dodanie nowych regulacji (art. 56a, art. 57a, art. 7b). Szczególna uwaga zostanie poświęcona zmianom wpływającym na praktyczne funkcjonowanie AMW, zarówno w kontekście relacji z MON, jak i w zakresie działalności operacyjnej Agencji.

Problematyka upadłości banków i deweloperów ujawnia szereg poważnych luk w obecnym systemie prawnym, które wpływają nie tylko na bezpieczeństwo obrotu gospodarczego, ale również na prawa konsumentów i praktykę zawodową osób uczestniczących w tych procesach – takich jak notariusze czy syndycy. Mimo że prawo upadłościowe i inne akty normatywne zawierają przepisy dotyczące zarówno upadłości dewelopera, jak i instytucji finansowych, ich zakres i skuteczność są w wielu sytuacjach niewystarczające.
Szczególnie widoczny jest brak spójnych i precyzyjnych regulacji dotyczących funkcjonowania banku po ogłoszeniu upadłości. Banki, jako instytucje zaufania publicznego, pełnią kluczową rolę w obrocie gospodarczym – zarządzają środkami finansowymi, udzielają kredytów hipotecznych, przechowują depozyty klientów. W sytuacji upadłości ich dalsze funkcjonowanie budzi poważne wątpliwości zarówno prawne, jak i praktyczne, a obowiązujące przepisy nie zapewniają wystarczającego poziomu ochrony interesów klientów oraz przewidywalności postępowania.
Z kolei choć ustawodawca przewidział możliwość kontynuacji inwestycji w przypadku upadłości dewelopera, mechanizmy te są w praktyce trudne do wdrożenia. Syndycy i sędziowie-komisarze często stosują wykładnię, która uniemożliwia skuteczne zakończenie budowy i przeniesienie własności lokali na nabywców, nawet gdy ci dysponują odpowiednimi środkami. Równocześnie notariusze stają przed dylematami dotyczącymi czynności prawnych z udziałem upadłego – nie mając jasnych wytycznych, ponoszą ryzyko odpowiedzialności za decyzje podejmowane w warunkach niepewności prawnej.
Na koniec, coraz częstsze jest zjawisko podstawiania tzw. „słupów” do zarządów spółek, które znajdują się w stanie niewypłacalności. Faktyczne osoby zarządzające spółką uchylają się od odpowiedzialności, podczas gdy formalni członkowie zarządu niejednokrotnie nie mają ani świadomości, ani realnego wpływu na działania spółki. Obowiązek złożenia wniosku o upadłość, który jest istotnym narzędziem ochrony wierzycieli, w praktyce okazuje się niewykonalny, a sankcje spadają na osoby niepowiązane z rzeczywistym kierownictwem.
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie tych problemów z perspektywy obowiązujących przepisów, wskazanie praktycznych trudności oraz zaproponowanie możliwych kierunków zmian legislacyjnych, które mogłyby przyczynić się do większej spójności, przejrzystości i skuteczności systemu upadłościowego w Polsce.

7 maja 2025 roku na terenie kampusu Uniwersytetu Warszawskiego doszło do tragicznego zdarzenia, które wstrząsnęło nie tylko społecznością akademicką, lecz także całym krajem. Sprawa zyskała ogromny rozgłos medialny – informacje na jej temat nie znikały z czołówek portali informacyjnych, a media społecznościowe zostały zalane falą komentarzy, relacji i spekulacji. Wkrótce po ujawnieniu informacji o zbrodni, do sieci zaczęły trafiać drastyczne zdjęcia i nagrania przedstawiające miejsce zdarzenia. Wiele z tych materiałów, według nieoficjalnych doniesień, miało pochodzić od samych studentów obecnych na miejscu.
Szybko pojawiły się głosy, również ze środowiska prawniczego, że osoby odpowiedzialne za publikację tych materiałów powinny ponieść konsekwencje – nie tylko prawne, ale również akademickie, z możliwością wydalenia ze studiów włącznie. Pojawia się więc szereg pytań: jakie przepisy prawa karnego i cywilnego mogą mieć tu zastosowanie? Czy publikacja materiałów z miejsca zbrodni może być podstawą odpowiedzialności dyscyplinarnej studenta? Gdzie przebiega granica między wolnością słowa a naruszeniem cudzych dóbr osobistych?

Doradca podatkowy bardzo często pełni rolę „ratownika” dla podatników – zarówno w sytuacjach wymagających prewencji, jak i w kryzysowych momentach zagrożenia ze strony fiskusa. To zawód zaufania publicznego, którego znaczenie rośnie wraz ze stopniem skomplikowania przepisów podatkowych i wzmożoną aktywnością organów skarbowych. W dynamicznym otoczeniu regulacyjnym i fiskalnym doradca podatkowy staje się jednym z kluczowych partnerów podatnika – nie tylko jako ekspert, ale i jako obrońca jego interesów przed aparatem państwowym.

Dnia 22 maja 2023 roku w polskim systemie prawnym zaczęły obowiązywać przepisy regulujące fundację rodzinną – nową instytucję prawa prywatnego, której głównym celem jest ułatwienie sukcesji majątku oraz długoterminowe zabezpieczenie interesów rodzin biznesowych. Ustawa o fundacji rodzinnej była odpowiedzią na rosnące potrzeby przedsiębiorców, którzy poszukiwali narzędzi do efektywnego zarządzania zgromadzonym kapitałem i jego ochrony przed rozdrobnieniem w kolejnych pokoleniach.
Fundacja rodzinna, wzorowana na podobnych rozwiązaniach funkcjonujących w wielu państwach Europy Zachodniej (m.in. Austrii, Liechtensteinie czy Niemczech), wypełniła istotną lukę w polskim prawie. Przed jej wprowadzeniem sukcesja firm rodzinnych była często realizowana w sposób chaotyczny lub z wykorzystaniem zagranicznych struktur prawnych, co generowało dodatkowe koszty i ryzyka prawne.
Już po dwóch latach funkcjonowania można dostrzec pierwsze efekty regulacji – zarejestrowano około 2,5 tysiąca fundacji rodzinnych, a środowisko prawnicze i biznesowe zgodnie ocenia, że była to potrzebna i trafiona zmiana legislacyjna. Jednocześnie pojawiają się sygnały, że zapowiadane przez Ministerstwo Finansów modyfikacje w konstrukcji prawnej i podatkowej tej instytucji mogą zagrozić jej stabilności oraz pierwotnemu założeniu kumulowania kapitału na potrzeby inwestycji.